1आता बेथानीतील लाजर नावाचा एक मनुष्य आजारी होता. हे मरिया व तिची बहीण मार्था ह्या त्याच गावच्या होत्या.
2जिने सुवासिक तेल घेऊन प्रभूला लावले व आपल्या केसांनी त्याचे पाय धुतले ती हीच मरिया होती. आणि तिचा भाऊ लाजर आजारी होता.
3म्हणून त्याच्या बहिणींनी येशूला निरोप पाठवून कळवले, ‘प्रभूजी, बघा, आपण ज्याच्यावर प्रीती करता तो आजारी आहे.’
4पण ते ऐकून येशू म्हणाला, ‘हा आजार मरणासाठी नाही, पण देवाच्या गौरवासाठी आहे; म्हणजे देवाच्या पुत्राचे त्याच्यायोगे गौरव व्हावे.’
5आता मरिया व तिची बहीण मार्था, आणि लाजर ह्यांच्यावर येशू प्रीती करीत होता.
6म्हणून तो आजारी आहे त्याने ऐकले तरी तो होता त्या ठिकाणीच आणखी दोन दिवस राहिला.
7मग त्यानंतर, त्याने शिष्यांना म्हटले, “आपण पुन्हा यहूदीयांत जाऊ या".
8शिष्य त्याला म्हणाले, “गुरूजी, यहूदी आपल्याला आताच दगडमार करू पाहत होते आणि आपण पुन्हा तिकडे जाता काय?”
9येशूने उत्तर दिले, “दिवसाचे बारा तास अाहेत की नाहीत? दिवसा जर कोणी चालतो तर त्याला ठेंच लागत नाही, कारण तो या जगाचा उजेड पाहतो;
10पण जर कोणी रात्री चालतो तर त्याला ठेंच लागते कारण त्याच्याठायी उजेड नाही.”
11येशू ह्या गोष्टी बोलल्यावर, तो त्यांना म्हणाला, “आपला मित्र लाजर झोपला आहे, पण मी त्याला झोपेतून उठवावयास जातो.”
12म्हणून त्याचे शिष्य त्याला म्हणाले, “प्रभूजी, त्याला झोप लागली असेल तर तो बरा होईल.”
13आता येशू त्याच्या मरणाविषयी बोलला होता. झोपेतून मिळण्याऱ्या आरामाविषयी बोलतो असे त्यांना वाटले.
14मग येशूने उघडपणे सांगितले, “लाजर मेला आहे.
15आणि मी तिथे नव्हतो म्हणून तुमच्यासाठी मला आनंद वाटतो, कारण माझी अशी इच्छा आहे की, तुम्ही विश्वास ठेवावा.तरी आपण त्याच्याकडे जाऊ या.”
16मग ज्याला दिदुम म्हणत तो थोमा आपल्या सोबतीच्या शिष्यांना म्हणाला, “आपणहि ह्याच्याबरोबर मरावयास जाऊ या; ”
17मग येशू आला तेव्हा त्याला कळले की, त्याला कबरेत ठेऊन चार दिवस झाले आहेत.
18आता बेथानी यरुशलेमेजवळ सुमारे एक कोसावर होती.
19आणि यहुद्यांपैकी पुष्कळजण मार्था व मरिया ह्यांच्याकडे त्यांच्या भावाबद्दल त्यांचे सांत्वन करण्यास आले होते.
20म्हणून येशू येत आहे हे ऐकताच मार्था त्याला जाऊन भेटली, पण मरिया घरांतच बसून राहिली.
21तेव्हा मार्था येशूला म्हणाली, “प्रभूजी, आपण येथे असता तर माझा भाऊ मेला नसता.
22तरी आताही जे काही आपण देवाजवळ मागाल ते देव आपल्याला देईल, हे मला ठाऊक आहे.”
23येशूने तिला म्हटले, “तुझा भाऊ पुन्हा उठेल.”
24मार्था त्याला म्हणाली, “तो शेवटल्या दिवशी पुनरुत्थानसमयी पुन्हा उठेल हे मला ठाऊक आहे.”
25येशूने तिला म्हटले, “पुनरुत्थान व जीवन मीच आहे. जो माझ्यावर विश्वास ठेवतो तो मेला असला तरी जगेल.
26आणि जिवंत असलेला प्रत्येक जण जो माझ्यावर विश्वास ठेवितो तो कधीही मरणार नाही, ह्यावर तू विश्वास ठेवतेस काय?”
27ती त्याला म्हणाली, “होय, प्रभूजी, की, जगात येणारा जो देवाचा पुत्र ख्रिस्त तो आपणच आहात असा विश्वास मी धरला आहे.”
28आणि एवढे बोलून ती निघून गेली व आपली बहीण मरिया हिला एकीकडे बोलवून म्हटले, ‘गुरूजी आले आहेत आणि ते तुला बोलावत आहेत.’
29मरियेने हे ऐकताच, ती लवकर उठून त्याच्याकडे गेली.
30आता, येशू अजून गावात आला नव्हता, पण मार्था त्याला जेथे भेटली त्याच ठिकाणी होता.
31तेव्हा जे यहूदी मरियेबरोबर घरात होते व तिचे सांत्वन करीत होते, मरिया घाईघाईने उठून बाहेर जातांना पाहिल्यावर, ती कबरेकडे रडावयास जात आहे असे समजून ते तिच्यामागें गेले.
32मग येशू होता तेथे मरिया आल्यावर त्याला पाहून ती त्याच्या पाया पडली व त्याला म्हणाली, “प्रभूजी, आपण येथे असता तर माझा भाऊ मेला नसता.”
33जेव्हा, येशू तिला व तिच्याबरोबर आलेल्या यहुद्यांना रडतांना पाहून तो आत्म्यात खवळला व अस्वस्थ झाला;
34आणि म्हणाला, “तुम्ही त्याला कोठे ठेवले आहे?” ते त्याला म्हणाले, “प्रभूजी, येऊन पाहा.”
35येशू रडला.
36ह्यावरून यहूदी म्हणाले, “पाहा, ह्याचे त्याच्यावर कितीतरी प्रीती होते!”
37परंतु त्यांच्यांतील कित्येक म्हणाले, ‘ज्याने त्या अंधळ्याचे डोळे उघडले त्या ह्या माणसाला, हा मरू नये असेसुध्दा करता आले नसते काय?‘
38येशू पुन्हा मनात खवळून कबरेकडे आला. ती एक गुहा होती व तिच्या तोंडावर धोंड ठेवलेली होती.
39येशूने म्हटले, “धोंड काढा.” मृताची बहीण मार्था त्याला म्हणाली, “प्रभूजी, आता त्याला दुर्गंधी येत असेल; कारण त्याला मरून चार दिवस झाले आहेत.”
40येशूने तिला म्हटले, “ तू विश्वास ठेवशील तर तू देवाचे गौरव पाहशील असे मी तुला सांगितले नव्हते काय?”
41तेव्हा त्यांनी धोंड काढली; आणि येशूने डोळे वर करून म्हणाला, “ हे बापा, तू माझे ऐकले म्हणून मी तुझे उपकार मानतों.
42मला माहीत आहे की, तू माझे नेहमी ऐकतोस, तरी जे लोक सभोवती उभे आहेत त्यांच्याकरितां मी बोललो, ह्यासाठी की, तू मला पाठवले आहे असा त्यांनी विश्वास धरावा.”
43असे बोलल्यावर त्याने मोठ्याने हाक मारली, “लाजरा, बाहेर ये.”
44तेव्हा जो मेलेला होता तो बाहेर आला; त्याचे हातपाय प्रेतवस्त्रांनी बांधलेले व तोंड रुमालाने गुंडाळलेले होते. येशूने त्यांना म्हटले, “ह्याला मोकळे करून जाऊ द्या.”
45तेव्हा मरियेकडे आलेल्या यहुद्यांनी त्याने जे केले ते पाहिले, आणि त्यांच्यातल्या पुष्कळांनी त्याच्यावर विश्वास ठेवला;
46पण कित्येकांनी परूश्यांकडे जाऊन येशूने केले ते त्यांना सांगितले.
47मग मुख्य याजकांनी व परूश्यांनी सभा भरवून म्हटले, “आपण काय करीत आहो? कारण तो मनुष्य पुष्कळ चमत्कार करीत आहे.
48आपण त्याला असेच सोडलेतर सर्व लोक त्याच्यावर विश्वास ठेवतील; आणि रोमी लोक येऊन आपले स्थान, आणि राष्ट्रही हिरावून घेतील.”
49तेव्हा त्यांच्यापैकी कयफा नावाचा कोणीएक मनुष्य जो त्या वर्षी प्रमुख याजक होता, तो त्यांना म्हणाला, “तुम्हाला काहीच कळत नाही.
50प्रजेसाठी एका मनुष्याने मरावे आणि सर्व राष्ट्राचा नाश होऊ नये तुम्हास हितावह आहे, हेहि तुम्ही लक्षात आणीत नाही.”
51आणि हे तर तो आपल्या मनचे बोलला नाही; तर त्या वर्षी तो मुख्य याजक असल्यामुळे त्याने संदेश दिला की, येशू त्या राष्ट्रासाठी मरणार आहे.
52आणि केवळ त्या राष्ट्रासाठी असे नाही, तर यासाठी की त्याने देवाच्या पांगलेल्या मुलांसही एकत्र जमवून एक करावे.
53ह्यावरून त्या दिवसापासून, त्यांनी त्याला जिवे मारण्याचा आपसात निश्चय केला.
54म्हणून त्यानंतर येशू यहुद्यांत उघडपणे फिरला नाही; तर तेथून रानाजवळच्या प्रांतांतील एफ्राईम नावाच्या नगरास गेला व तेथे आपल्या शिष्यांबरोबर राहिला.
55तेव्हा यहूद्यांचा वल्हांडण सण जवळ आला होता; आणि पुष्कळ लोक वल्हांडणाच्या अगोदर, आपणांस शुध्द करून घ्यावयास बाहेर गावाहून वर यरुशलेमस गेले.
56आणि ते येशूला शोधीत होते व ते मंदिरात उभे राहून त्यांनी एकमेकांना म्हणत होते, “तुम्हाला काय वाटते? सणास तो मुळींच येणार नाही का?”
57आता मुख्य याजकांनी व परूश्यांनी तर त्याला धरण्याच्या हेतूने अशी आज्ञा केली होती की, तो कोठे आहे असे जर कोणाला समजले तर त्याने कळवावे.