1निराश न होता नेहमी प्रार्थना कशी करावी हे शिष्यांनी शिकावे म्हणून त्याने त्यांना एक दाखला सांगितला.
2तो म्हणाला, 'एका नगरात एक न्यायाधीश होता. तो देवाला भीत नसे व लोकांचीही भीड धरीत नसे.
3त्या नगरात एक विधवा होती. ती नेहमी येऊन न्यायधिशाला म्हणत असे, “माझ्या विरोधकांविरुध्द माझा न्याय करा!’
4त्याची इच्छा काही काळ नव्हती पण शेवटी तो मनात म्हणाला, ' मी जरी देवाला भीत नाही व लोकांना मान देत नाही,
5तरीही विधवा मला त्रास देते म्हणून मी तिचा न्याय करीन, नाही तर ती नेहमी येऊन मला अगदी त्रासून सोडेल.'
6मग प्रभू म्हणाला, 'लक्ष्य द्या अन्यायी न्यायाधीश काय म्हणाला.'
7आणि मग जे देवाचे निवडलेले लोक दिवसरात्र त्याचा धावा करतात त्यांचा तो न्याय करणार नाही काय? तो त्यांना मदत करण्यास वेळ लावेल का?
8मी तुम्हाला सांगतो, तो त्यांचा न्याय लवकर करील, तरीही जेव्हा मनुष्याचा पुत्र येईल, तेव्हा त्याला पृथ्वीवर विश्वास आढळेल काय?.
9आपण नीतिमान आहोत असा जे कित्येक स्वतःविषयी विश्वास धरून इतर सर्वांस तुच्छ मानीत होते त्यांनाही त्याने दाखला सांगितला, तो असा
10दोन जण प्रार्थना करण्यास वर मंदिरात गेले. एक परूशी होता आणि दुसरा जकातदार होता.
11परूशी उभा राहिला आणि त्याने अशी प्रार्थना केली, 'हे देवा, मी तुझे उपकार मानतो कारण, मी इतर लोकांसारखा म्हणजे चोर, अन्यायी, व्यभिचारी व या जकातदारासारखा नाही.
12उलट मी आठवड्यातून दोनदा उपास करतो आणि माझ्या सर्व उत्त्पन्नाचा दहावा भाग देतो.’
13“परंतु जकातदार दूर अंतरावर उभा राहून वर स्वर्गाकडे दृष्टी लावण्यास देखील न धजता आपला ऊर बडवत म्हणाला, 'हे देवा मज पाप्यावर दया कर.'
14मी तुम्हाला सांगतो हा मनुष्य त्या दुसऱ्या मनुष्यापेक्षा न्यायी ठरुन घरी गेला. कारण जो कोणी स्वतःला उंच करतो त्याला कमी केले जाईल आणि जो कोणी स्वतःला कमी करतो त्याला उंच केले जाईल.”
15आणि लोक आपल्या मुलांनाही त्याच्याकडे स्पर्श करण्यास आणत असता, हे शिष्यांनी पहिल्यावर त्यांनी लोकांना धमकावले.
16पण येशू बालकांना स्वतःकडे बोलवून म्हणाला, “बालकांना माझ्याकडे येऊ द्या. त्यांना अडवू नका. कारण देवाचे राज्य त्यांच्यासारख्यांचेच आहे.
17मी तुम्हाला खचीत सांगतो, जो कोणी बालकाप्रमाणे देवाच्या राज्याचा स्वीकार करणार नाही, त्याचा स्वर्गात प्रवेश होऊ शकणार नाही.”
18एका यहूदी अधिकाऱ्याने त्याला विचारले, “उत्तम गुरुजी, सार्वकालिक जीवन मिळविण्यासाठी मी काय करू?”
19येशू त्याला म्हणाला, “मला उत्तम का म्हणतोस? देवाशिवाय कोणीही उत्तम नाही.
20“तुला आज्ञा माहीत आहेत “व्यभिचार करू नको, खून करू नको, चोरी करू नको, खोटी साक्ष देऊ नको, तुझ्या आईवडिलांचा मान राख.’
21तो अधिकारी म्हणाला, “या सर्व आज्ञा मी माझ्या तरुणपणासून पाळल्या आहेत.”
22जेव्हा येशूने हे ऐकले, तेव्हा तो त्याला म्हणाला, “तुझ्यामध्ये अजून एका गोष्टीची कमी आहे. तुझ्याजवळचे सर्वकाही विकून ते गरिबांना वाट, म्हणजे स्वर्गात तुला धन मिळेल. मग ये. माझ्यामागे चल.”
23पण जेव्हा त्या अधिकाऱ्याने हे ऐकले तेव्हा तो फार दुःखी झाला, कारण तो फार श्रीमंत होता.
24तो दुःखी झाला आहे हे जेव्हा येशूने पाहिले तेव्हा तो लाेकांना म्हणाला, “ज्यांच्याजवळ धन आहे, त्या लोकांचा देवाच्या राज्यात प्रवेश होणे किती कठीण आहे!
25होय, श्रीमंत मनुष्याचे देवाच्या राज्यात प्रवेश करणे यापेक्षा उंटाने सुईच्या नाकातून जाणे सोपे आहे.
26नंतर ज्या लोकांनी हे ऐकले, ते म्हणाले, 'तर मग कोणाचे तारण होईल?'
27'ज्या गोष्टी माणसांना अशक्य आहेत त्या देवाला शक्य आहेत'
28मग पेत्र म्हणाला, 'बघा, आमच्याकडे जे होते, ते सर्व टाकून आम्ही तुमच्यामागे आलो आहोत.'
29येशूने त्यांना म्हटले, ' मी तुम्हाला खचीत सांगतो, देवाच्या राज्याकरता ज्याने आपले घर, बायको, भाऊ, आईबाप किंवा मुलेबाळ सोडली
30त्यांना ह्या काळी पुष्कळ पटीने, व येणाऱ्या युगात सार्वकालिक जीवन मिळणार नाही असा कोणी नाही'
31येशूने निवडलेल्या बाराजणांना बाजूला घेतले आणि त्यांना म्हणाला, 'ऐका! आपण वर यरुशलेमात जात आहोत आणि संदेष्टयांनी मनुष्याच्या पुत्राविषयी जे काही लिहिले होते ते सर्व पूर्ण होईल.
32म्हणजे त्याला परराष्ट्रीयांच्या स्वाधीन करतील, त्याची थट्टा होईल, त्याची निंदा करतील, त्याच्यावर थुंकतील
33त्याला फटके मारतील, त्याचा जीव घेतील आणि तो तिसऱ्या दिवशी पुन्हा उठेल.
34त्याने म्हटलेले काहीच शिष्यांना समजले नाही. कारण हे वचन त्यांच्यापासून लपवून ठेवण्यात आले होते. आणि तो कोणत्या गोष्टीविषयी बोलत आहे हे त्यांना माहीत नव्हते.
35येशू यरीहोजवळ येत असतांना एक आंधळा रस्त्यावर बसून भीक मागत होता.
36जेव्हा त्या आंधळ्या मनुष्याने जवळून जाणाऱ्या लोकांचा आवाज ऐकला तेव्हा त्याने विचारले, ही कशाची गडबड चालली आहे.
37लोकांनी त्याला सांगितले, “नासरेथकर येशू जवळून जात आहे.”
38तो ओरडून म्हणाला, “अहो येशू, दाविदाचे पुत्र माझ्यावर दया करा !”
39जे पुढे चालले होते त्यांनी त्याला शांत राहण्यास सांगितले. पण तो अजून मोठ्याने ओरडून म्हणाला, “दाविदाचे पुत्र माझ्यावर दया करा!”
40येशू थांबला, आणि त्याने आंधळ्याला स्वतःकडे आणण्याची आज्ञा केली, तो आंधळा जवळ आल्यावर येशूने त्याला विचारले,
41“मी तुझ्यासाठी काय करावे म्हणून तुझी इच्छा आहे? तो म्हणाला प्रभो मला पुन्हा दृष्टी यावी.“
42येशू त्याला म्हणाला, “तुला दृष्टी येवो, तुझ्या विश्वासाने तुला चांगले केले आहे.'
43ताबडतोब त्याला दिसू लागले आणि तो देवाचे गौरव करीत येशूच्या मागे गेला. सर्व लोकांनी हे पाहिले आणि देवाची स्तुती केली.