1देव प्राचीन काळी आपल्या पूर्वजांशी संदेष्ट्यांच्या द्वारे अनेक वेळेस वेगवेगळ्या मार्गांनी बोलला.
2परंतु या शेवटच्या दिवसात तो आपल्याशी त्याच्या पुत्राद्वारे बोलला आहे, त्याने पुत्राला सर्व गोष्टींचा वारस म्हणून नेमले. देवाने पुत्राकरवीच विश्व निर्माण केले.
3पुत्र हा देवाच्या गौरवाचे तेज आहे. तो देवाच्या स्वभावाचे तंतोतंत प्रतिरूप असा आहे. पुत्र आपल्या सामर्थ्यशाली शब्दाने सर्व गोष्टी राखतो. पुत्राने लोकांना त्यांच्या पापांपासून शुध्द केले, नंतर तो स्वर्गातील सर्वश्रेष्ठ देवाच्या उजव्या बाजूला बसला.
4तो देवदूतांपेक्षा श्रेष्ठ झाला. त्याचे नावसुध्दा जे वारशाने त्याला मिळाले ते त्यांच्या नावापेक्षा श्रेष्ठ आहे.
5त्याने कोणत्याही देवदूताला म्हटले नाही कीः “तू माझा पुत्र आहेस; आज मी तुझा पिता झालो आहे?” देवाने कोणत्याही देवदूताला म्हटले नाही की, “मी त्याचा पिता होईन, व तो माझा पुत्र होईल?
6आणि पुन्हा, देव जेव्हा त्याच्या पुत्राला जगामध्ये आणतो, तो म्हणतो, “देवाचे सर्व देवदूत त्याला नमन करोत.”
7देवदूताविषयी देव असे म्हणतो, “तो त्याच्या देवदूतांना वायु बनवतो, आणि त्याच्या सेवकांना तो अग्नीच्या ज्वाला बनवतो.”
8पुत्राविषयी तर तो असे म्हणतोः हे देवा, तुझे राजासन सदासर्वकाळासाठी आहे, आणि तुझे राज्य युगानुयुगीचे अाहे; आणि तुझा राजदंड न्यायीपणाचा राजदंड आहे.
9नीतिमत्व तुला नेहमी प्रिय आहे. अनीतीचा तू व्देष करतोस. म्हणून देवाने तुझ्या देवाने, तुझ्या सहकाऱ्यांपेक्षा तुला आनंददायी तेलाचा अभिषेक केला आहे.”
10आणि “हे प्रभू, सुरुवातीला तू पृथ्वीचा पाया घातलास, आणि आकाश तुझ्या हातचे काम आहे.
11ती संपुष्टात येतील पण तू सतत राहशील ते कापडासारखे जुने होतील.
12तू त्यांना अंगरख्यासारखे गुंडाळशील, तू त्यांना कपड्यासारखे बदलशील, पण तू नेहमी सारखाच राहशील, आणि तुझी वर्षे कधीही संपणार नाहीत.”
13तो कोणत्याही दूताला असे म्हणाला नाही, “तुझ्या वैऱ्याला तुझ्या पायाखाली घालेपर्यंत तू माझ्या उजवीकडे बैस.”
14सर्व देवदूत देवाच्या सेवेतील आत्मे नाहीत काय? आणि तारणाचा वारसा ज्यांना मिळेल त्यांना मदत करायला ते पाठवले जातात की नाही?